Unijne rozporządzenie określa "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" jako cechującą się wystarczającą stałością odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Taka struktura powinna umożliwiać usługobiorcy odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Jak należy rozumieć tę definicję? Zdaniem NSA dla realizacji tych warunków spółka powinna dysponować w Polsce nie tylko strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością. Istotne jest to, by ta struktura umożliwiała - w zakresie zaplecza personalnego i technicznego - odbiór i konsumpcję usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej tego stałego miejsca.
Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika charakteryzuje bowiem wystarczająca stałość oraz odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Kluczowe jest to, aby struktura dawała możliwość odbioru i wykorzystywania usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie fakt, że owa struktura uprawniona jest do podejmowania decyzji.
Nie można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej" zagranicznego usługobiorcy, jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej. To samo zaplecze personalne i techniczne nie może być przecież wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.
Przez długi czas organy podatkowe bardzo rygorystycznie podchodziły do definicji FE dla celów VAT, cieszą więc głosy rozsądku płynące z NSA i TSUE.
W razie dodatkowych pytań zapraszamy do kontaktu.
